به اندازه ی همه ی عمر

 

        شنبه شب

   امشب اصلا حال و حوصله ی نوشتن نیست اما خوابم هم نمی برد،گو اینکه چاره ای هم جز نوشتن نیست. به خاطر آوردن اینکه کسی در این دنیا تو را دوست دارد و عاشق توست به طرز غریبی لذت بخش است اما اگر فکر کنی کسی نیست که به یاد تو باشد دهها برابر رنج می کشی!آیا کسی ...؟

  دلم نمی خواهد از این چیزها بنویسم کاش می توانستم بگویم آن سه روز و سه شب کنج خانه ی "خدا"نشستن چگونه بود، آن شبها زیر آسمان پر ستاره در حیاط خانه اش ، گرچه برای صحبت با او به آسمان نگاه نمی کردی چون می دانستی " از رگ گردن به تو نزدیکتر است".

 مثل همیشه همه جا بود اما پر رنگ تر! می توانستی حسش کنی و بویش را استشمام کنی ، بوی "خدا" چه رنگی است؟ آبی ؟ سبز؟ رنگش آسمانی است ، مثل رنگ دل تو و همه ی کسانی که با تو آنجا بودند در روز آخر ، همه صاف ، بی رنگ،آسمانی!

 سه روز به دور از همه چیز ، آنقدر زود گذشت که عصر روز آخر وقتی با "ام داوود" همکلام شده بودی یادآوری این مطلب،این که تا ساعاتی دیگر باید بروی ،تو را به گریه بیاندازد. باید بروی،دوباره برگردی به همان زندگی قبلی با این تفاوت که اکنون متنفری از تمام چیزهایی که هستند ولی ربطی به حال حالای تو ندارند  ، چیزهایی که از آنها متنفری که پس از این مثل کابوسی خواهند بود برایت.

  دلم یکبار دیگر مناجات حضرت امیر(ع) می خواهد در مسجد کوفه،زیر آسمان پر ستاره ی مسجد جامع شهر!

             تا سال دیگر ..."اگر خدا بخواهد"!