امروز یا فردا...

   امروز دوباره از آن مهمانهایی داشتیم که مربوط می شوند به قضیه ی " شتری ست که در خانه ی همه می خوابد"! و عجیب دلم گرفت.

 تصور اینکه بالاخره روزی ازین خانه باید بروی ، تو که عمری شادیها و غمهایت را با پدر و مادر و برادرهایت تقسیم می کردی و تمام زندگیت همین چند نفر بودند، حالا باید بروی و با یک نفر دیگر ، کسی که بخواهی و نخواهی روزی ازین در خواهد آمد، باید بروی و همه ی زندگیت را با او تقسیم کنی و به اشتراک بگذارید احساسات و آرزوها و غمها و خوشیها و هرچه که دارید ، تصورش دلتنگت می کند و پشت پلکهایت را داغ و اشکهایت که سرازیر می شوند و روی دفترت می چکند!

 زندگی همین است و کاش اینگونه نبود ! غیر قابل تحمل است که بخواهی کس دیگری را هم در زندگی و حریم خودت راه بدهی و تا آخر عمر در کنار تو باشد! به شرطی که باشد و جا نزند!

 گرچه به آدمهای این روزگار اعتباری نیست!... به خودم هم نیست تا وقتی که نفهمم چه می خواهم ازین زندگی!